Kar kızı kardelen

              Kuzey yarımküre için yeni yıl, kış, kar, soğuk demektir. İşte o günler benim doğum yaptığım günler; yani çiçeklendiğim. Bahçıvan hanıma göre her çiçekleniş bitkinin soyunu geleceğe taşıması olduğuna göre bir doğummuş, çiçeklenme sonrası oluşan tohumlar da çiçeklerin çocuklarıymış. Bahçesindeki çiçeklerin hepsini “kızlar” diye sevmesi de bu teze dayanıyormuş.

                Onun çiçek listesinde başı çekenler çoğunlukla beyaz çiçekliler. Arkasından mavi çiçekliler geliyor. Ben de beyaz giysimle onun listesinin özel bölümündeyim.  

              Çiçeklenirken, başımı önce dimdik yukarıya, gökyüzüne uzatıp sonra aşağıya, yeryüzüne, toprağa çevirmemi çok özel bir hareket, bir ritüel sayıyor. Yüzümü toprak anaya döndüğüm zamanı, İngilizcedeki adım güzel vurguluyormuş: snowdrop; kar tanesi ya da düşen kar. Türkçede ise topraktan çıkışım öne çıkarılıp  “karı delen” olmuşum. Diller de tıpkı insanlar gibiymiş, sözcük oluştururken milletlerin dünyayı algılayışlarını da görmek olanaklıymış. (Ayyy, yine edebiyatçı tarafı tuttu!)

                Üç ay yeryüzünde, dokuz ay toprağın altında uykudayım. Sıcağı çekemem, havalar ısınmaya başlamadan tası tarağı toplayıp yer altına çekilirim. Soğanlı bitkilerdenim. Soğan dedimse aklınıza öyle büyük yemek soğanları gelmesin, hatta arpacık soğanı bile büyük sayılır. 1-1,5 cm çaplı bir soğan benimkisi.

                10-15 cm bir boy,  mat yeşilin iki tonunda, belli belirsiz çizgili yapraklar; çiçekte orta göbekte, Bahçıvan hanım buna iç etek diyor, bir dantel bordür gibi fıstık yeşili. Ve bu renklerin birbirini okşamasını sağlayan uçlara doğru çanlaşan beyaz eteğim. Dinlendirici renkler, çiçeğin duruşu, çiçek sapının çiçeği taşıyış biçimi… Hepsi ölçülü; ne az ne fazla.

                İşte bu görüntüye rüzgâr, hele hele benim sevgilim kar da eşlik ediyorsa sahne gösterisi başlıyor demektir. Bu çok özel “an” ları, çoğunlukla pufa oturarak, bazen virgül gibi küçülüp oturarak (saksıyla göz hizasında olmak için) dakikalarca seyreder Bahçıvan hanım. Zariflik ve asalet doruktaymış, rüzgâr çıkana kadar!

                 Rüzgâr çıktığında uğur böceğinin kanat açması gibi dış eteğimin uçlarını yukarıya kaldırırım; ha uçtum ha uçacağım pozisyonu. Bahçıvan hanım, iç çamaşırları bacaklar kalkınca görülen kankan dansçılarına benzetiyor bu görüntümü.

                “Uçların çiçeği olsan da,(önce gökyüzüne kucak açıp, sonra yeryüzüne dönerek)zarafetle baloda dans ederken, rüzgâr çıktığında revü kızına dönüşsen de sen hep güzelsin ve ben seni bütün yönlerinle çok seviyorum, doğduğum ayın çiçeği”(Ocak 28) diyor Bahçıvan hanım.